Na wat omzwervingen in het zuiden van Limburg is met de gedegen
opknapbeurt van de Heerlense Schouwburg de Southern Bluesnight weer
terug op zijn oude stek. Meer dan vijftienhonderd toeschouwers hebben
zich door een uitstekende line-up laten bewegen om de weg naar Heerlen
te maken. Ook dit festival presenteert op drie podia een uitstekende
selectie blues, roots, funk en andere aan de blues gelieerde
muziekstijlen. Maar er is meer, zo zijn er twee fototentoonstellingen,
een cd-markt, diverse presentaties van muziekinstrumenten leveranciers
en natuurlijk niet te vergeten het natje en het droogje. Op enkele
plekken zullen ‘bluesbuskers’ het publiek vermaken met hoofdzakelijk
akoestische sets. Zo zullen we o.a. Royal Axe
Specialties, Two Guys, a Bottle and the Blues en Little
Tony & Greyhound horen
en zien spelen. En zoals gebruikelijk bij de ‘schouwburgfestivals’, is
het een ‘ren je rot’ voor de recensenten en fotografen om alles op een
waardige manier te kunnen verslaan. Het positieve daaraan is dat je ook
veel moois hoort en ziet. Neem nu bijvoorbeeld de Limburgse formatie The Bluescrowns die
met niemand minder dan Little Willie Littlefield op
het podium staan. Deze blues- en boogiepianist is weer helemaal terug
aan het venster. Hij was onder meer inspirator voor Fats Domino en
andere muzikanten. Nu neemt hij het heft in handen op het podium en
stuurt daarmee The Bluescrowns aan. Dit levert een zeer interessant
maar bovenal een optreden vol met professionele charme op. Door dit
geweldige optreden is er de intentie om meer optredens met deze
pianovirtuoos in zowel Nederland als Duitsland te gaan
verzorgen. Een andere prominente Limburgse band, Phil Bee &
The Buzztones, verschijnt samen
met Lea
Gilmore op
het podium. Deze statige Amerikaanse gospel- en blueszangeres
is fenomenaal en trekt in de USA alleen maar volle zalen. Haar
stembereik is gewoonweg schitterend en voor heerlijke funky blues en
gospel draait zij haar hand niet om. Hierbij wordt zij op gelijk niveau
begeleid door Phil Bee & The Buzztones, een gedurfde combinatie
die bijzonder goed uitpakt. Lea komt na het eerste nummer van de band
op en zet in met het bijna beroemde ‘CC-Rider’ om er vervolgens nog een
heerlijke gospel van Ray Charles getiteld ‘Halleluja I Love Her’
tegenaan te gooien. Ook hier geniet ik van een uitstekend optreden wat
me lang zal heugen. Een andere grote meneer is ‘Tail Dragger’ (James
Yancey Jones) die in Heerlen begeleid wordt door Little Boogie Boy.
Onze Nederlandse topper die op voorbeeldige wijze de Chicago blues
vertegenwoordigt. Het optreden is prachtig en wat de band en ook Tail
Dragger spelen is de moeite waard om te aanschouwen en te horen. Zeker
als hij ‘Since I Left You Baby’ inzet. Echter sommige mensen
uit het publiek, waaronder ook ik, hebben nogal wat moeite met de
uitspraak van deze zanger. Soms is hij moeilijk te verstaan en heeft
het wat weg van gemompel. Dat neemt overigens niet weg dat zijn
optreden bijzonder geslaagd mag worden genoemd. Een van de andere
hoogtepunten in de ‘Rabozaal’ is ongetwijfeld de Duke Robillard Band.
Verleden week stond hij ook al in Tiel. Toen ietwat mat vanwege een
zeer vermoeiende en lange reis. Maar nu een week later staat hij toch
beduidend frisser op het podium. Zijn set verschilt weinig met die van
Tiel en is ‘Jump The Blues To You’ het openingsnummer van zijn
optreden. Het nummer ‘Blue Cop Man’ is en blijft voor mij een grappig
en vrolijk nummer ondanks de wat zwartgallige tekst. De setlist heeft
hij nu wat door elkaar gehusseld waardoor voor mij zijn optreden toch
iets anders overkomt. Voor het merendeel van het publiek dat naar hem
is komen kijken is het een optreden om je vingers bij af te likken. Een
zeer positieve indruk maken The Shiner Twins samen
met Harry
Bodine in
de Limburgzaal op mij. Regelmatig klimt de band met een ‘topper’ als
Harry Bodine het podium op. In het verleden heb ik ze zien optreden met
Stephan Bruton, dus eigenlijk moet het voor mij geen verrassing
zijn. Een ideale combinatie is geboren en presenteert zich
hier live op het podium. Met goed in het gehoor liggende roots-,
deltablues en Americana trekt de band ontzettend veel publiek naar zich
toe. Buiten dat hun muziek goed in het gehoor ligt, zijn het
uitstekende muzikanten die de klappen van de zweep wel kennen. Daarbij
is het slidewerk van Harry Bodine het absolute toefje op de vlaai.
Strak, vloeiend maar ook zo intens en daar waar nodig
behoedzaam. Heel wat anders is het werk dat Ian Parker speelt.
Deze jonge Britse gitarist, behorende tot de nieuwe generatie
bluesgitaristen, mengt op een hele listige wijze funk, jazz, blues en
ook wel bluesrock met elkaar. Soms gaat het heel krachtig waarbij hij
zijn Fender alle hoeken van de schouwburg laat zien en soms heel
ingetogen en gevoelig. Voeg daarbij zijn frisse stemgeluid en je hebt
inderdaad een goede vertegenwoordiger van de hedendaagse Britse blues
op het podium staan. Maar daarvoor heb je ook een degelijke
begeleidingsband nodig. Een band die door dik en dun voor je gaat. En
dat gebeurt keer op keer dat ze optreden. Het is een band waarop Ian
kan bouwen en waarmee hij een sterke live reputatie heeft opgebouwd.
Hun set is opgebouwd uit eigen werk van wat oudere cd’s maar ook van
zijn laatste release. Covers gaat Ian daarbij ook niet uit de
weg. Feest is het bij Big Jay McNeely samen
met JZZZZP,
met een opzwepende mix van blues, jump en R&B, die terug gaat
naar de jaren veertig. Ze zorgen voor een flitsende opening. De ‘oude’
rot zorgt voor spektakel en staat met zijn saxofoon tussen het publiek
te spelen. Hier en daar houdt hij de microfoon onder de neus van een of
andere toeschouwer om hem zo te dwingen mee te zingen. En dat gaat
gemakkelijk met meezingers als ‘I Can Stop Lovin You’ of ‘Big Fat
Mama’. Het is een wervelend en spetterend optreden van deze combinatie.
In de Limburgzaal zorgt Nick Moss & The Flip Tops voor
een grandioze afsluiting. Zijn optreden bestaat voor het overgrote deel
uit eigen werk. Want hij heeft al een cd of zeven op de markt gebracht.
Genoeg dus om een optreden te verzorgen. Maar de ‘meester’ kent ook
zijn ‘meester’. De opening wordt gedaan met een cover van Freddie King,
een inspiratiebron voor veel bluesgitaristen. Heel inspirerend speelt
de band zijn set en ze laten blijken dat ze er zin in hebben. Het is
smullen voor de gelouterde bluesliefhebber. Natuurlijk, ook een cover
als ‘Crossroads’ is in handen van Nick Moss niet te versmaden. De band
gaat zo op in zijn muziek dat men haast de stekker eruit moet trekken
om de band te laten stoppen. Het publiek geniet van dit optreden en
vraagt om een afsluitende toegift. Nick beloont het publiek met nog een
laatste heerlijke uitschieter. Het derde podium op dit
festival staat in het DSMtheatercafé. Hier staat de uit Slovenië
afkomstige singer / songwriter Paul Batto als
eerste geprogrammeerd. Met een vette partij slide, beďnvloedt door de
jazz, gospel en swing, overtuigt hij van zijn kunnen. Ik sta paf van
het feit dan een eenling in staat is zoveel publiek aan zich te binden.
Kwaliteit verloochent zich dan toch niet. Hierna verschijnt de
Belgische formatie Fried Bourbon op
het podium. Een band die met roots en stampende hoodoo boogie stomp het
publiek aan zich kluistert. De heren van de band promoten op een
waardige wijze hun laatste release. Met de nodige humor en goede muziek
is het ook niet zo moeilijk om het publiek te trekken. Maar het
vasthouden is iets anders en dat is wat de band prima lukt. Deze band
is de moeite zeer waard om ze vaker te gaan bekijken. Ian Siegal zie
ik vandaag als soloartiest en dan ook nog akoestisch. Niet iets waar ik
direct warm voor loop maar waar ik me wel de moeite voor neem om eens
te gaan kijken. Verbijsterend wat deze gast op het podium te berde
brengt. Voor zijn elektrische werk kan hij bij mij niet meer stuk, maar
ook op akoestische manier is hij voor mij een topper geworden. Het
hapert geluidstechnisch enigszins maar hij weet dat prima op te vangen.
En na het vervangen van zijn gitaar wordt het alleen nog maar beter.
Zeker als zich na enkele nummers Wesley
van Werkhoven (zanger
en harpspeler van Big Blind) op het podium voegt. Prachtig hoe deze
twee heren opgaan in hun muziek en daarbij het publiek
betrekken. Echter het absolute hoogtepunt van het festival is
voor mij het optreden van Phil Bee & The Buzztones in
het DSMtheatercafé. De band begint met hun set zoals we van hen gewend
zijn, strak, gecontroleerd en goed. Maar al snel veranderd het optreden
in een ongecontroleerd projectiel wat afgeschoten wordt, en dat is dan
heel positief bedoeld. Hiermee wordt het een zeer interessant en
onvoorspelbaar maar uitermate formidabel optreden. Diverse
artiesten betreden het podium dat daardoor al snel te klein wordt voor
het bijna complete elftal wat achter de microfoon staat. O.a.: Wesley
van Werkhoven, Ian Siegal, Ton Wanten, Steven Troch (Fried Bourbon) en
nog enkele regionale muzikanten staan op het podium om samen met de
band te jammen. En net zoals de muzikanten gaat ook het publiek
werkelijk uit zijn bol bij deze voorstelling. Wie gedacht had dat
alleen de groten der groten een zaal in vervoering kan brengen heeft
het mis. Want niemand minder dan onze Nederlandse trost in de
blues Phil Bee & The Buzztones evenaren met gemak de optredens
van de gerenommeerde artiesten die we hebben gehoord en
gezien. De Southern Bluesnight heeft met dit optreden iets
geprogrammeerd wat men niet snel meer zal vergeten. En waarvan ze zelf
van te voren ook niet hebben geweten dat het zo zou lopen. Het is
absoluut een grandioze afsluiting van de 12e editie geworden.
Wil Wijnhoven