De vijftiende editie van The Southern Blues Night
had afgelopen
vrijdag heel veel moois te bieden. Er waren een aantal hele nieuwe
combinaties voor het eerst te zien in Nederland, als aanloop van de
blues optredens in o.m. Cuyk, Tiel, Zwolle waar zo goed als dezelfde
Line up te zien waren. Niet alles was helemaal hetzelfde want
Dede Priest bijvoorbeeld treedt niet overal op. De
organisatie zorgde wat mij betreft voor een zeer enerverende avond,
welke omgeven was van behalve muziek, met een ware markt van cd stand,
sieraden, snuisterijen als gitaren e.d. maar ook schilderijen.
Dit alles zorgde voor een mooi schouwspel, een avond lang waarin
natuurlijk de Blues en Beyond centraal stond. Zoals gewoonlijk werden
de groepen verdeeld over 3 zalen, en de jam session op het eind van de
avond vond zoals gewoonlijk plaats in het Theater café, wat altijd de
perfecte afsluiting vormt van een onvergetelijke avond. Dit was een
avond om in te lijsten kan ik U vertellen.
Tegen een uur of 20.00 uur was er wat publiek op af gekomen, en daarna
ging het ineens heel snel met de bezoekers dus,waar ik toch wel heel
even een zwaar hoofd in had.
Enfin, In het Theater café werd de avond opgestart met de combi van Nathan James & Franco Limido, die vooral een uitstekende set neer zetten met een mix van Piedmont blues en wat aanverwante muziek. De mondharpist Franco kennen we o.m. van The Family Style, en is ook nog een zeer begenadigd zanger. Dan Nathan laat met zijn zeer mooie gitaar reeksen horen heel goed op de hoogte te zijn met dit soort muziek ala Robert Johnson e.d. en ook hij heeft een pracht stemgeluid. Luister maar eens naar zijn laatste solo album I Don’t Know It. Een mooi begin dus, waar ik zelf helaas niet zoveel van heb gezien, want ik wilde naar De Limburgzaal naar de nieuwste sensatie in de Chicago Blues Marquise Knox met band.
Marquise Knox is een jonge zanger, gitarist uit de Mississippi, en heeft natuurlijk alle invloeden gehad van Muddy Waters, Howlin’Wolf en anderen. Dat hoor je dan ook terug in zijn optreden, waarvan ik vond dat het heel veel covers bevatte, maar wel in eigen jasjes.
Met een trio zette Marquise een zeer goede show neer, die in het begin een klein beetje voorzichtig begon, maar liet zien dat we hier met een groot talent te maken hebben. Misschien zou je hem een opvolger mogen gaan noemen van mensen als John Primer. Behalve dat deze man een erg mooi stem geluid heeft, speelt hij ook nog eens fantastisch gitaar, wat van zeer mooi ingetogen tot behoorlijk heftig kan gaan. Nummers als Howlin”For my Darlin’krijgen een wat stevige en snellere uitvoering en ook Hootchie Cootchie Man en She’s Nineteen Years Old.. Al met al een zeer boeiend trio, waarbij bassist Don Garret ook nog heel aardig bijdrages leverde qua stem en ook nog eens een grote charmeur bleek te zijn. Drummer Chuck “Popcorn” Louden hield de boel prima bij elkaar en zorgde samen met Don voor een lekkere Groove in de nummers. Ik denk dat ik niet teveel zeg, dat deze man met band een van de grote verrassingen van de avond was. De cd van deze man getiteld Man Child ging echt als een speer qua verkoop, en dat is terecht want dit album is gerust een van de verassingen van het moment dus. Op dit album vind je trouwens wel heel veel eigen nummers. Kortom een show die echt wel indruk maakte.
Vervolgens naar een andere band in de Rabo Zaal, waar Mississippi Heat speelde met een kei van een bezetting in een bomvolle zaal. We kwamen terecht in een echt swingende massa, waarbij zangeres Inetta Visor en super gitarist Carl Wheatersby de speciale gasten waren, en hun naam volledig waar maakten op dat gebied.
Inetta
is een dame die betiteld kan worden als een soort van Bluesiana Mamma,
die de boel flink op de kop kan zetten. Nummers die van Chicago Blues
gaan tot aan Gospelachtige nummers, met een begeleiding waar je echt U
tegen zegt. De harpist Pierre lacoque , een meesterlijk stuk bluesharp
blies, wat vaak leek op Toots Tielemans qua toon, maar ook flink kon
scheuren, en altijd weer met die enorme bevlogenheid van deze kanjer,
die al jaren lang bekend staat als een zeer goede muzikant, en leider
van dit gezelschap. Ook de bassist liet zien dat we hier niet met een
watje te maken hadden, eentje die groov”d als de hel, en ook nog eens
flink kon slappen indien nodig. Een mooie toon combineert met
vakmanschap en energie tot een prachtig geheel met ook een uitstekende
drummer die ook al ruimschoots zijn sporen heeft verdiend.
Missisippi Heat staat al jaren bekend om hun energieke manier van de
Blues en Beyond etaleren, en het publiek genoot in zeer grote teugen
kan ik U zeggen. Jammer is dan wel, dat je helaas niet kan dansen omdat
men op stoeltjes zit in een Theater, maar dat is dan ook het enige
minpunt. Ook Carl Wheatersby was in goede doen gelukkig, want dat is
lang niet altijd zo heb ik me laten vertellen. Opvallend was wel dat
hij in zijn blote bast op het podium stond, en toch ook al aardig op
leeftijd was, hetgeen mij toch wel verbaasde. Ach ja, soms leven mensen
iets te veel toch. Dat deze man een uitmuntende gitarist is, staat
werkelijk buiten kijf. Wat een kracht, energie, toewijding en vooral
ook variatie liet hij zien, en ook zijn stem is vooral erg goed, wat
hij natuurlijk al in menig album heeft laten zien van zijn eigen hand.
Een van de hoogtepunten was ongetwijfeld het nummer van Albert King I
Play The Blues For you. Zoveel mooi gitaarwerk was werkelijk een ware
must voor het voltallige publiek. Ik denk achteraf het beste optreden
van het festival.
Terwijl Dede Priest een show ten beste gaf in het Theater café deden wij ons tegoed aan de lekkernijen die geserveerd werden door een aantal zeer enthousiaste medewerkers, en gretig aftrek vonden. Dede Priest deed wat ze altijd doet een klasse combinatie van stijlen van Blues and Beyond. Ik moet zeggen dat het prima klonk, maar dat ik er niet speciaal op gelet heb, i.v.m. etensactiviteiten, en de planning om naar De Sultans of Slide te gaan. Eerst nog even Eddie Clearwater en vrouw begroeten, en dan koers zetten naar de Rabozaal.
The Sultans Of Slide is
een combinatie van 3 Slide gitaristen die hun sporen al duidelijk
verdiend hebben, maar nog nooit met elkaar dit gedaan hadden. Nou, dat
hebben we geweten, een staaltje gitaar techniek waar niemand voor
elkaar onder deed. Sonny Landreth had zo in kunnen springen bij dit
drietal, wat ook nog eens vakkundig werd begeleid door een prima
drummer en bassist.
Gitarist Monti Amundson, Frank “Paris Slim” Goldwasser en Henri Cooper
zorgden voor een waar spektakel waarin vele stijlen van de Blues te
horen was. De gitaristen hebben allemaal iets heel eigens kan ik U
zeggen, en die combi werkt onderling geweldig. Ik hoop van harte dat
deze optreden die nu plaats vinden in de theaters een vervolg gaan
krijgen in de nabije toekomst. Luister in dit verband maar eens naar
hun nieuwe schijf. De gitarist die ik persoonlijk erg kon adoreren is
Frank Goldwasser, die een fabelachtige techniek er op na houdt. Nummers
ala Southern Blues, Allman Brothers, maar ook Little Feat en wat
mooiere ballades gingen in rap tempo aan ons voorbij, met de een na de
andere messcherpe Slide Solo van een van de kanjers zojuist genoemd.
Needles to say, dat je misschien de albums van dit drietal eens moet
checken. De vele bezoekers die hier op af gekomen zijn waren heel
duidelijk in hun nopjes.
Ja, je zou denken , dat je het dan wel gehad zou kunnen hebben, maar niets is minder waar. Helaas kan ik niet alles beschrijven, want soms moet je keuzes maken in wat je wilt en kan gaan zien. Dwayne Dopsie en gevolg, een band die Tex Mex, Cajun en blues speelt , maar dan wel in een mix van ook Reggae klanken, zorgden voor een ware happening, heb ik me laten vertellen. Ik denk dat er nog wel wat over geschreven gaat worden, van een van de mensen die in Tiel was misschien.
Even
adem halen nu, en door naar de volgende must van het festival. Eddie The Chief Clearwater met
de Juke
Joints. In de Limburgzaal vond
volgens mij een van de beste optredens van deze avond plaats, door onze
rotsen in de Blues branding door de jaren heen al De Juke Joints dus,
die een optreden deden met meester entertainer uit de Chicago Blues en
more Eddie The Chief Clearwater. Dit gezelschap zorgde voor één groot
feest in die zaal die dampte en stampte van energie en genot. De
samenwerking van dit gezelschap was echt voortreffelijk te noemen, en
de stijlen gingen alle kanten op. Voorbij kwamen nummers van het
laatste album van Eddy, maar ook van het nieuwe album samen met De Juke
Joints.
Ik kan maar een ding zeggen, een ware topper die absoluut tot de
kanshebbers konden worden gerekend qua aandacht op dit zeer goede
Festival .
Ondertussen speelde Little Boogie Boy en band samen met legend Harmonica Shah de sterren van de hemel in het Café weer, waarbij ik kan opmerken dat ze heel erg veel bezoekers hadden ook, en vooral ook erg verdiend. De ene na de andere Chicago Blues van legend als Waters kwam voorbij in een wervelend optreden. Hein liet zien dat hij een echte Bluesman is, die zo uit de Delta van de klei kon zijn getrokken, waarbij zijn gitaar spel werkelijk subliem is. Tel daarbij op de uitstekende harpist en performer Harmonica Shah die inmiddels ook al meer dan bekend is en staat om zijn wervelende prestaties. Ja deze mensen lijken allemaal gewoon één grote familie van Mississippi klanten.
Tot slot van de avond was er natuurlijk de jamsession, waarin Dee Dee, Harmonica Shah, Marquise Knox, Nathan James, Franco Limido, en nog wat plaatselijke helden een stuk toegift gaven, waar de vonken vanaf vlogen. Marquise bleek ook nog eens erg goed harmonica te kunnen spelen en C.C. Jerome heel erg de boel te kunnen laten swingen met zijn karakteristieke manier van gitaarwerk. Al met al een perfecte afsluiting van een avond waarin de organisatie durf heeft laten zien, met zoveel nieuwe combinaties en artiesten. Een top editie van deze vijftiende Southern Blues Night.
Als laatste nog een groot compliment aan alle zeer bereidwillige vrijwilligers.
Tekst: Frank van Engelen
Foto’s: Marco van Rooijen